یا فریادرس درماندگان...

هنوز دستم می لرزد، هنوز که هنوز است فکرم می لرزد و دلم هم . از شوک بیرون نیامده ام. فکر نوشتن در حد ثانیه در ذهنم شکل می گرفت و بعد دوباره دود می شد به آسمان می رفت. این روزها فقط از ذهنم دود بلند می شود. میل نوشتن که کمی تقویت شد نمی دانستم بنویسم " مصیبت" یا " مشکل" یا " الخیر فیما وقع" .

نمی دانم آن نقشه های شومی که کشیده بودم را از سر ترس اجرا نکردم یا از ایمان. خدا دستم را گرفت یا بی عرضگی دستم را بسته بود.چقدر جامعه ی ما از نظر خدمات اجتماعی ضعیف است. چقدر جامعه ی ما از نظر خدمات اجتماعی عقب مانده است. چقدر بعضی قوانین اجتماعی ما پیش پا افتاده اند. گاهی بی آنکه ایمان بالایی داشته باشی تنها راهی که برایت باقی می ماند، توکل به خدا و انتظار گشایش از اوست. نه از سر ایمان بلکه از سر انفعال. به هر دری که زده ای هیچ چیز دستت را نمی گیرد.

خاک بر سرمان که کلاف باورهای پوچ و ظاهرا مذهبی، گلوی زندگی مان را گرفته است. خودمان ساخته ایم و خودمان هم پشتش مانده ایم. به خدایی که نمی دانم این روزها و بابت این حوادث از من متنفر است یا راضی، قسم! همه ی عقلم فریاد می زند که این قوانین مسخره ی دینی ربطی به دین ندارد.

برای همه ی زنها و دختران جامعه مان آرزو می کنم که گرفتار نشوند که اگر گرفتار شوند، مجبورند توکل کنند. مجبورند بسوزند تا قربانی ای باشند برای بتهای خیالی مان !

تنها جنگیدن چقدر سخت است وقتی ندانی حتی خدا هم کنار توست یا علیه تو. وقتی ندانی در جبهه ی خدایی یا سرباز شیطان. جنگیدم و الآن سخت مجروحم. جنگ تمام نشده و من زخمی و ناتوان شده ام. فهمیدم که چقدر تنهایم. فهمیدم بیشتر کنار سایه ها هستم تا آدمها. فهمیدم دلم خیلی کوچک است و تاب این، همه را ندارد...

و حالا با توأم ای خدایی که بی هیچ شکی هستی و بی هیچ تردیدی منتهای کرم و بخششی. عاقبتم را خیر کن. تو میدانی که من اگر با تو نیستم از سر گمراهی است نه لجالت. بگو با من که با توام یا علیه تو. صدایی، رعدی، صاعقه ای، سفیری و ... من پیامبر نیستم تا وحی کنی اما سخت محتاج یک نفس گرم توام...